ทำไมพระจึงควรค่าแก่การถวายทาน...?

เราควรให้ทานแก่ใคร ?

โดยปกติเรามักจะคิดว่าเราควรให้ทานกับผู้ที่ให้แล้วเรารู้สึกว่าเกิดประโยชน์สูงสุด

เช่น ช่วยเด็กกำพร้า ช่วยเหลือคนพิการ ช่วยเด็กที่อยู่ชนบท บริจาคให้โรงพยาบาล

การให้แบบนี้นับว่าเป็นการกระทำที่ดี

และสำหรับเรา เราเห็นประโยชน์เกิดขึ้นทันตาเห็นเลย

การช่วยเหลือผู้คนนับเป็นเรื่องที่ดี

แต่การช่วยเขาด้วยเงินทำให้โลกนี้ดีขึ้นจริงๆ หรือเปล่า?

ถ้าความเป็นอยู่เขาดีขึ้นโลกนี้จะดีขึ้นจริงๆหรือเปล่า?

เกิดประโยชน์ที่แท้จริงกับคนหมู่มากจริงไหม?

ถ้าคนร้ายมารักษาพยาบาล แม้หายจากโรค มีอะไรบอกได้ไหมว่าเขาจะทำให้โลกดีขึ้น?

ไม่มีอะไรการรันตีได้เลยว่าคนเหล่านี้เขาจะมีหลักยึดอะไรในชีวิต

แม้จะมีคุณภาพชีวิตที่ดี แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ทำให้โลกใบนี้ดีขึ้น

 ไม่ต่างอะไรกับการให้ปลาแก่คนหิว แต่ไม่ได้สอนวิธีหาปลาในระยะยาว

ไม่ได้แปลว่าเราไม่ควรเมตตากับเพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย 

การสงเคราะห์โลกนั้นดี เราควรทำ  

เพราะการาอยู่ร่วมกันในสังคมนั้น 

ความเอื้อเฟื้อ การช่วยเหลือกันและกัน เป็นมนุษยธรรมอันสำคัญ

สำหรับพระท่านต่างจากคนทั่วไปอย่างไร ...

คิดง่ายๆ อย่างนี้ว่า ... เราเองแม้จะสละปัจจัยต่างๆ มีเงิน อาหาร สิ่งของ ... ฯลฯแต่เราไม่กล้าเสียสละทุ่มเทชีวิตของตัวเองมาช่วยเหลือผู้คน

พระ, ท่านใช้เวลาในชีวิต และทั้งชีวิตท่าน  ท่านใช้เวลาศึกษาธรรมะ เพื่อเข้าใจตัวเอง และอุทิศชีวิตเพื่อเป็นแบบอย่างแห่งความดีนำทางและช่วยเหลือผู้คน ไปสู่เส้นทางแห่งความถูกต้อง ปลอดภัย และเป็นสุขโดยไม่ได้หวังผลตอบแทน

การดำรงอยู่ของท่านที่ใช้เวลาในการค้นคว้าตัวเองและมาสอนเรา

ท่านเป็นผู้ให้ก่อนเป็นผู้รับ

การทำทานแก่ผู้ที่มีใจเสียสละ ใจบริสุทธิ์ จึงควรค่า

และในการเสียสละตนเองของท่าน

ท่านจะช่วยเหลือคนที่กำลังหลงทาง

ถ้าโลกใบนี้มีคนเสียสละ

เอาเวลามาช่วยทำให้ผู้คนให้รู้จักหนทางแห่งเจริญดีงามและความสุขอย่างแท้จริง

เข้าใจตนเอง มีใจสะอาด สงบ น่าจะเกิดประโยชน์แก่โลกมาก

นอกจากนั้นพระท่านยังเป็นผู้รักษาศีลและคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

แม้มีคำสอนที่ประเสริฐแต่หากขาดผู้เป็นต้นแบบ

และผู้รักษาคำสอนแล้ว คำสอนย่อมเลื่อนหาย

ศีลที่มากกว่า การปฏิบัติที่มากกว่า
การฝึกตัวอันเป็นต้นแบบ เป็นแหล่งแห่งคำสอนอันบริสุทธิ์
ที่สามารถช่วยมนุษย์พ้นทุกข์ได้อย่างแท้จริง

ที่โลกใบนี้ทุกข์ไม่ใช่เพราะเราขาดเงิน

แต่เพราะเราไม่เคยพอกับเงิน...เพราะมีความโลภเขาครอบงำคนทั้งหลาย

เมื่อตัวเราคิดแบบนี้...เราเลยคิดว่าหากเขาได้เงินไปเขาจะมีความสุข

ที่จริงเขาไมได้ขาดเงินหรอก แต่เขาขาดคนเสียสละ

คนที่จะนำพาเขาไปสู่หนทางชีวิตที่ดี ที่ถูกต้อง ที่จะทำให้ชีวิตมีความสุข

ฉะนั้นการที่เราสนับสนุน บุคคลที่เสียสละตนเองเป็นต้นแบบแห่งความดีท่านได้รับสิ่งของจากเรา ท่านก็นำไปทำประโยชน์แก่เพื่อนมนุษย์และโลกต่อ
การทำทานกับพระ จึงควรค่าและได้ประโยชน์มาก

เจริญพร.

สจฺจาธิโก  ภิกขุ

14 กันยายน 2560